قرآنیان

حدیث با سنت متفاوت است. حدیث را آنچه نقل شده است گویند و نه آنچه واقعاً معصومین گفته‌اند یا انجام داده‌اند یا تقریر کرده‌اند. اما سنت را گفتار، اعمال و تقریرات واقعی معصومین گویند چراکه حدیث یا روایت می‌تواند جعلی باشد. البته عموماً بحث نسخ و تقیه را نیز در مورد حدیث می‌کنند که در مورد نسخ باید گفت همانطور که آیات منسوخه قرآن را نیز قرآن می‌گوییم باید سنت منسوخه را نیز سنت بنامیم و از آن در جایگاه سنت منسوخه استفاده نمائیم زیرا در احکام منسوخ، نکاتی غیر از حکم ظاهری وجود دارد و این امر بر اهل معرفت مشهود است و هرگز نیز عاقلانه نیست دینی که برای هزاران سال بعد از خود نیز آمده است بخواهد برخی مطالبش در طول همان سال‌های نخست به طور کلی نسخ و نفی شود. همچنین در مورد تقیه نیز محال است که معصومین تقیه کنند چراکه اقلاً مدتی دیگران را به خطا و گناه می‌انداختند و در مورد معصومین که حجت‌های الهی هستند، محال است حتی لحظه‌ای دیگران را به خطا و گناه اندازد. حتی مبلغان دینی نیز تا وقتی عنوان مبلغ دارند یا لباس روحانیت بر تن دارند نباید تقیه کنند چراکه مردم را در مورد دینشان به خطا می‌اندازند و اینکار، کار شیطان است.

احادیث یا روایات به سه دسته خبر واحد، خبر مستفیض و خبر متواتر تقسیم‌پذیر هستند. خبر واحد، روایتی است که سلسله راویان آن در هر طبقه کمتر از چهار نفر باشد (عموماً یک نفر است). خبر مستفیض، روایتی است که در هر طبقه از راویان حداقل چهار راوی و حداکثر 9 راوی دارد. خبر متواتر، روایتی است که در هر طبقه از راویان تعداد زیادی راوی (حداقل ده نفر) دارد به طوری که امکان تبانی راویان برای جعل روایت نباشد.

احادیث را که معلوم نیست واقعاً سنت معصومین باشند را عموماً اینطور می‌پذیرند که ولو خبر واحد باشد اگر «سند» داشته باشد مورد قبول است! در حالی که این سخن عقلاً و قرآناً غلط و گمراه کننده است. عقلاً غلط است چون مشخص است که کسی که جعل متن روایت می‌کند، می‌تواند جعل سند روایت نیز بکند! قرآناً غلط است چون همانطور که عقلاً گفته شد و همچنین به اذعان بزرگانی چون آیت‌الله شبیری زنجانی، خبر واحد به واسطه سند فقط ظن می‌آورد. همچنین می‌دانیم که طبق آیۀ 28 سورۀ نجم، پیروی از ظن یا گمان در دین مردود است! بنابراین احادیثی که خلاف نص یا ظاهر مستقر قرآن باشند مردودند و نباید از آنان پیروی کرد. اما روایات باقی مانده اگر تعارضی با یکدیگر نداشته باشند سنت قطعیه و لازم الاجرا هستند.

منبع: وبگاه قرآنیان