قرآنیان

فقهای اسلامی به سه دستۀ مختلف قابل تقسیم هستند. دستۀ اول که اکثریت قریب به اتفاق فقها را تشکیل می‌دهند فقهشان عملاً تنها برمبنای حدیث است. این دسته معتقدند که ما قرآن را نمی‌فهمیم و اگر چیزی نیز بفهمیم و خلاف قرآن باشد احتمالاً ما غلط فهمیده‌ایم! اعتقادات این دسته از آنجا ناشی می‌شود که اینان از ابتدا جایگاهی برای احادیث جعلی و همچنین اشتباهات غیرعمدی در نشر احادیث قائل نشده‌اند. دستۀ دوم که اینان نیز جدیداً طرفدارانی پیدا کرده‌اند معتقدند که فقط و فقط قرآن ملاک است و حدیث هرگز جایگاهی ندارد! اعتقاد این دسته نیز اصلاً برمبنای خود قرآن هم غلط است زیرا خدای متعال در آیات بسیاری علاوه بر امر به اطاعت از خودش، امر به اطاعت از رسول الله نیز فرموده است یا در آیاتی چند امر به بیان قرآن (نه فقط ابلاغ) توسط شخص رسول الله فرموده است. بنابراین حتی طبق قرآن نیز مشخص است که برای ما فقط قرآن کافی نیست بلکه ما به احادیث نیز نیازمندیم.

اما دستۀ سوم کسانی هستند که عملاً هم از قرآن و هم از حدیث بهره می‌برند. اینان که اقلیت مسلمانان را تشکیل داده‌اند در واقع عاملان حقیقی به ثقلین هستند. این دسته معتقدند که بالاخره آنچه از قرآن بر ما روشن می‌شود را نباید کنار بگذاریم! درست است که همه قرآن را نمی‌فهمیم اما مگر می‌شود همانقدر که بر ما روشن شده است نیز غلط باشد؟! یعنی نعوذبالله خدای متعال بلد نبوده کلام واضحی برای ما بفرستد؟! و اگر بلد بوده اما نخواسته است پس اصلاً چرا همین کلام را برای ما فرستاده است؟! البته این دسته به این مطلب نیز کاملاً مقید هستند که در فهم قرآن هرگز نباید سهل انگاری کرد بلکه باید قرآن را به صورت ترتیبی و موضوعی بررسی کرد و در آن تدبر نمود تا از آن چیزی فهمیده شود.

دستۀ سوم در بین مراجع تقلید معاصر شیعه یک شخصیت برجسته دارند و آن نیز علامۀ مجاهد آیت‌الله دکتر محمد صادقی تهرانی است. البته کسانی بودند و هستند که مرجع تقلید نیز شدند و قرآن را نیز حتی بدون پیش فرض غلط بررسی کرده‌اند و فهمیده‌اند اما آنان نیز در نهایت جرأت نکرده‌اند که خلاف شهرت فتوا دهند فلذا قرآن را عملاً وارد فقه نکرده‌اند! اینان به همان تفسیر قرآن با قرآن بسنده کرده‌اند و حتی اگر اعلام مرجعیت نیز نموده‌اند اما محور فقهشان عملاً قرآن نیست. لذا با توجه به مطالب مختصری که به زبان ساده ارائه شد، مرجع تقلید اعلم قرآنی، آیت‌الله صادقی تهرانی هستند.

منبع: وبگاه قرآنیان