حدیث، آری یا خیر؟
مشخص است که از باب «اطیعوا الرسول و اولی الامر منکم» که در آیۀ 59 سورۀ نساء آمده است ملزم به پیروی از معصومین (علیهم السلام) هستیم. حدیث در لغت به معنای خبر است و در اصطلاح علم حدیث، خبری است که به معصومین (علیهم السلام) نسبت می‌دهند و مترادف روایت است. اما سنت از واقعیات معصومین (علیهم السلام) خبر می‌دهد که سه‌گونۀ فعل، قول و تقریر است، یعنی اعمال معصوم، سخنان معصوم و سکوت معصوم در برابر عمل یا سخنی که نشان دهنده موافقت با آن است چراکه معصوم حتماً ناهی از منکر است.
اگر حدیث، از واقعیات معصومین (علیهم السلام) خبر دهد مشخص است که ملزم به پیروی از آن هستیم اما نکته اینجا است که همۀ احادیث، اینطور نیستند! چراکه بعضی از احادیث یا همان روایات، جعلی و گمراه‌کننده و برخی در حد ظن یا گمان هستند و طبق آیۀ 28 سورۀ نجم، پیروی از ظن و گمان نیز در دین باطل است. پس لازم است حدیث را از سنت تفکیک کرد و بدین منظور اگر حدیثی مخالف نص یا ظاهر مستقر قرآن یا علوم مطلق نبود سنت است.
ضمناً در مورد عقل نیز که یکی از ادلۀ اربعه است باید گفت اولاً حس و اشراق (شهود) را نیز باید افزود چون علوم غیرمنقول علاوه بر عقل از طریق حواس و همچنین اشراق نیز قابل دریافتند ثانیاً این علوم حسی (تجربی)، عقلی و اشراقی در صورتی که قطعی باشند می‌توانند وسیلۀ شناخت قرآن و سنت شوند و در غیر این‌صورت چون ظن می‌شوند نباید از آنان استفاده کرد.
منبع: پایگاه قرآنیان